Historia napisana przez życie

Ostatnie kilkanaście dni wykończyło mnie emocjonalnie. Granie na moich uczuciach urosło do niebagatelnych rozmiarów.

Mam pewną sąsiadkę, której pomagałam przez lata. Głównie wspierałam ją w opiece nad jej zwierzętami oraz domem, gdy wyjechała, niekiedy otrzymywała też ode mnie podarunki w formie jedzenia dla kotów. Wielokrotnie pamiętam stwierdzenie mojego męża „gdzie by sąsiadka taką drugą głupią znalazła”… Niewątpliwie coś w tym było. Czasem czułam się wykorzystywana na maksa, ale mając zawsze na uwadze dobro zwierząt, znosiłam różne kaprysy sąsiadki. Tak historia toczyła się latami…

Któregoś dnia Pani K zawołała mnie do siebie, oznajmiając, że przygarnęła kolejnego kota z ulicy. Pokochałam go od pierwszego wejrzenia. Udomowiony, bardzo mądry, posłuszny… Kot zapewne wychowywany był gdzieś w domu. Grom z jasnego nieba uderzył w Panią K, kiedy przyszła od weterynarza i okazało się, że kot jest kotem, a nie kotką… Pani K oświadczyła cytuje: „ kota to ja nie chce” i tak dostałam obuchem w głowę. Wtedy nastąpiło pierwsze spięcie między nami.

Spięcia pojawiały się już codziennie, przy każdej okazji, kiedy przychodziłam do sąsiadki podać leki kotu (niestety Pani K oznajmiła, że nie będzie mu podawać leków, stąd znów ja się do tego zobowiązałam). Każdego dnia byłam terroryzowana psychicznie różnymi historiami na temat kotka, który w niczym nie zawinił… Zawiniły jedynie dziwne urojenia sąsiadki, no bo kto normalny na rozumie opowiada, że kot ma „zło w oczach” ( takich głupich opowiastek było znacznie więcej, a mnie szlak jasny trafiał)…  Były momenty bardzo trudne, ale trwałam w tej chorej sytuacji, bo chciałam pomóc Filemonowi (tak nazwałam kociuszka).

Punktem kulminacyjnym okazała się niedziela. Z rana odebrałam telefon, a w nim znajomy mi głos mówiący „wejdź do mnie natychmiast i zabierz tego kota”… W tamtej chwili nie mogłam wejść (byłam poza domem), poza tym musiałam wszystko na spokojnie przedyskutować z moimi bliskimi. Nie mogłam podjąć pochopnie decyzji, gdyż sama mam swoje zwierzęta i w dodatku małe mieszkanie. Jestem zbyt odpowiedzialna  i gdy już się czegoś podejmuje, robię to świadomie… Wiedziałam, że kot nie będzie mógł zostać u mnie na stałe, ale miałam już plan jak go przejąć i poszukać mu odpowiedniego domku. Mogłam chociaż tyle. Niestety, kiedy miałam już wszystko gotowe (kocyk, miseczki, dodatkową kuwetę itp) w niedzielę wieczorem usłyszałam od Pani K, że kota mi już nie da… Dlaczego? Bo okazało się, że Pani K to wredna i podła osoba i ponieważ nie spełniłam jej porannego żądania, swoje zdanie zmieniła…. Szala mojej goryczy się przelała… I bez konkretnych epitetów, powiedziałam, co myślę…

Po dziś dzień nie wiem, co się stało z kotkiem, czy jest wciąż u Pani K. Obserwuje jedynie schronisko, i osiedle…  Na siłę do mieszkania sąsiadki wejść nie mogę, pozostaje tylko nadzieja…

CZEGO TA HISTORIA MNIE NAUCZYŁA?

Zwierzę nie jest rzeczą. Jeśli go przygarniamy, róbmy to z głową!

Bądźmy odpowiedzialni, a jeśli już - krzywdźmy siebie, a nie niewinne istoty!

Nie uchylajmy serca osobom nieodpowiedzialnym, podłym i zawziętym!

Powiem Wam, że bardzo poruszyła mnie ta historia. Nie spałam przez kilka nocy. Cała ta sytuacja dotknęła mnie osobiście. Z sąsiadką wiązała się długa historia znajomości i pomocy. Byłam dobra i lubiana, ale tylko dlatego, że robiłam to, o co mnie proszono. Z biegiem lat prośby zamieniły się w żądania, a głupia Kasia zaczęła dostrzegać rzeczy, których nie chciała widzieć.

Smak goryczy pozostał ze mną. Nie rozumiem postępowań pewnych ludzi, ale wiem jedno- nie chcę się zmieniać, chcę wciąż pomagać bezbronnym istotom. Zwierzę nie ugryzie nas bez powodu, a człowiek tak. Za moją dobroć, serce i wieloletnią pomoc otrzymałam zapłatę. Najbardziej ucierpiał niewinny Filemon.

A oto słodki Filemon (zdjęcie wykonałam podczas opieki nad kociakiem):

KOCHANI SZANUJMY WSZYSTKO, CO ŻYJE, KOCHAJMY I OKAZUJMY SERCE, KIEDY TYLKO MAMY TAKĄ MOŻLIWOŚĆ!!! POKAZUJMY DOBRO, A JEŚLI ZOSTANIEMY UGRYZIENI, OPATRZMY RANĘ I POCZEKAJMY AŻ SIĘ ZAGOI!!!