Rok po chorobie- co się u mnie zmieniło?




Hej, hej, :-)

dziś już uśmiechnięta przychodzę do Was z postem bardziej prywatnym, który obiecałam rok temu.

Pewnie wielu z Was pamięta, jak w lipcu tamtego roku znalazłam się w szpitalu (wracając pamięcią historia tutaj http://urodzianka.pl/2017/08/18/prywatnie-o-mojej-chorobie-i-przemysleniach/). Ciężkie zapalenie płuc odmieniło moje życie już na zawsze, ale wtedy jeszcze o tym nie wiedziałam... Pragnęłam jedynie wyzdrowieć, wrócić do domu i do normalności… Nie myślałam jednak, że ta „normalność” będzie już inna…

Pierwsze moje zderzenie z codziennością poczułam już w dniu powrotu do domu. Jeszcze przed blokiem natrafiłam na „życzliwą” sąsiadkę, od której usłyszałam „ale ty źle wyglądasz”.. Nie skomentowałam, pomyślałam jedynie „a jak mam niby wyglądać”… Bez sił, jakby przetrącona ledwo weszłam na I piętro, po czym padłam dosłownie na łóżko. Odpoczywałam dobrą godzinę tylko po to, by usiąść i przebrać się w piżamę… Później do wieczora zbierałam siły, by iść się wykąpać… Takie były moje początki…

Co dwa tygodnie musiałam jeździć do szpitala na badania kontrolne i to był dla mnie mega wyczyn, by tam dotrzeć… Zero siły fizycznej, duszności i brak powietrza, a do tego ogromny stres w oczekiwaniu na wyniki… Czas biegł mi bardzo wolno. Skupiałam się jedynie na odpoczynku, dobrym odżywianiu i pisaniu bloga.


Życie wygląda inaczej kiedy spacerem nazywamy wyjście na balkon…

Twój spacer to wyjście na balkon?- to jakieś niedorzeczne! Też tak kiedyś myślałam, tymczasem ja zaczęłam cieszyć się właśnie z takiego spaceru… Uwolniłam się od łóżka, mogłam przejść całe mieszkanie, a na balkonie czekało na mnie słońce- czego chcieć więcej??? No właśnie, małe rzeczy, te najbardziej niedorzeczne stawały się dla mnie piękne. Poczułam, jakbym życie odkrywała na nowo…

Dopiero w styczniu byłam na tyle „silna”, by wyjść z domu na Road Show Jakuba Bączka… To spotkanie niejako odmieniło moją psychikę i mnie samą. W tamtym czasie było mi to bardzo potrzebne.


Powikłania

Choroba pozostawiła po sobie wiele śladów, które już pozostaną ze mną do końca życia. Jeden, ten największy spędzał mi sen z powiek przez cały kolejny rok… To guz, który wytworzył się po zapaleniu. Ostatecznie, kilka dni temu potwierdzono, że nie jest on zmianą złośliwą. Wyczekiwanie na badanie i wynik było dla mnie kolejną próbą… Od niego zależało co dalej. Niczego więc nie planowałam i żyłam tylko dniem dzisiejszym.


Co dalej?

Przede wszystkim potrzebuje jeszcze chwili na odetchnięcie. Ostatnie miesiące były dla mnie bardzo trudne i stresujące. Wpierw muszę uporządkować swoje myśli i życie zawodowe. Mam też w planach dalsze spełnianie marzeń- tych większych, ale również tych malutkich.

Co się zmieniło?

Wiele, naprawdę wiele…

Dostrzeganie kolorów

Przez wiele lat uwielbiałam tylko czarny, wszystkie ubrania, obuwie, torby były właśnie w tym kolorze… I nagle coś się zmieniło… Zaczęłam dostrzegać inne barwy, mało tego zaczęłam się nimi otaczać… Jeszcze nie tak dawno biała bluzka była dla mnie nie do przyjęcia, tymczasem dziś chętnie taką wkładam… Świat nabrał dla mnie kolorów.

Spokój wewnętrzny

Zwolniłam tempo życia. Dużo racjonalniej staram się wykorzystywać swój czas. Niegdyś tylko praca- dom, zmieniły się na chwilę dla siebie i najbliższych. Wiem, że na wszystko jest czas i odpowiednia pora. Chaos wokół już mnie nie tyczy. Mam swój świat.

Banalne, niebanalne

Rzeczy proste, uznawane za błahe i bez znaczenia cieszą mnie najbardziej. Przykładów jest tysiące: kwiaty, kolor nieba, czas z bliskimi, spacer z psiakiem. Nigdy mi się nie nudzi. Każdą daną chwilę wykorzystuje, jak najlepiej umiem. W codziennych przedmiotach staram się dostrzegać piękno, którego inni nie widzą. Próbuję też pokazywać je Wam na swoich profilach i blogu, na tyle na ile potrafię. Kiedy słyszę od kogoś, że dziś jest brzydka, pochmurna pogoda mówię: „pogoda jest bez znaczenia, ważne, by to w sobie nosić pogodę ducha”.

Choroba wiele we mnie zmieniła i choć pozostałam życiową realistką, częściej udaje mi się włożyć różowe okulary. Oczywiście mam też gorsze dni, jak każdy z nas, samopoczucie moje ma wiele do życzenia, ale po prostu cieszę się każdym dniem, pomimo, że boli, że uwiera, że doskwiera…

Kochani pamiętajcie, że tak naprawdę jedyne, na co nie mamy wpływu w naszym życiu to zdrowie, dlatego dbajcie o nie, najlepiej jak umiecie. Cała reszta stoi przed Wami otworem, choć na pozór wydaje się być inaczej. Sensem życia nie jest mieć, a być… Dlatego życzę sobie i Wam przede wszystkim zdrowia, siły, miłości, szczęścia i  spełnienia w życiu! :-)



Komentarze

  1. Pamiętam ten wpis sprzed roku i czekałam na ten dzisiejszy... Cieszę się, że opowiedziałaś nam tą historię, daje to wszystko do myślenia i pewnie taki skutek miało to odnieść. Zdrowia i spełniania z całego serca ci życzę!

    OdpowiedzUsuń
  2. Tak, pisałam to wszystko z myślą, by każdy miał szansę na chwilę zwolnić i zadać sobie pewne pytania... Dziękuje za życzenia, oczywiście w Twoją stronę również wszystkiego co najlepsze! :-)

    OdpowiedzUsuń
  3. Kochana zycze Ci duzo zdrowia i to wspaniala wiadomosc, jednak wiem jak stres potrafi spedzac sen z powiek <3

    OdpowiedzUsuń
  4. Dostałam nowe życie i przyznaję, że kiedy człowiek spotyka się ze śmiercią oko w oko zaczyna myśleć inaczej. Całe życie się zmienia. Człowiek zaczyna dostrzegać najmniejsze rzeczy i potrafi się z nich cieszyć. Dziś nie planuję, nie czekam... robię wszystko od razu... Świetny wpis. Zdrowia życze :)

    OdpowiedzUsuń
  5. Pięknie ci dziękuje Moniko, za to że jesteś :-) ♥♥♥ Stres jest wyniszczający, odbił na mnie swoje piętno, ale wierzę, że minie troszkę czasu i wszystko wróci do normy :-)

    OdpowiedzUsuń
  6. Takie przeżycia zmieniają ludzi, widocznie po coś nam to było, by zrozumieć, by dostrzec głębszy sens... Dziękuje za życzenia. Również i w Twoją stronę wszystkiego co najlepsze! Zdrówka przede wszystkim, cała reszta się ułoży! :-)

    OdpowiedzUsuń
  7. To bardzo ważne przemyślenia życiowe i oby każdy potrafił je w swoim życiu zastosować zanim spotka go ciężka choroba. Dziękuję Ci za te wartościowe słowa i życzę dużo zdrowia, bo to ono jest najważniejsze! Kiedyś, gdy ktoś życzył mi zdrowia, to było dla mnie jak pusty, nieważny frazes. Dzisiaj wiem, że bez niego wszystko inne nie jest możliwe do zdobycia.

    OdpowiedzUsuń
  8. Kinga Kulczycka20 lipca 2018 04:09

    Dzięki Ci za tą opowieść. Podziwiam siłę... życzę Ci byś dalej była tak silna i waleczna. To fantastycznie, że choroba oprócz zniszczenia wniosła w Twoje życie więcej uważności i cieszenia się z drobnostek dnia codziennego, jak słońce, wiatr, kolory...

    OdpowiedzUsuń
  9. Widzisz ja od dziecka chorowałam, tak więc życzenia zdrowia zawsze przyjmowałam z dużą pokorą. Mam jednak wrażenie, że moje życie często wystawia mnie na próby i to była kolejna... Bez zdrowia nie ma niczego...

    OdpowiedzUsuń
  10. Dziękuje ci za tak miłe słowa, choć miałam i bardzo trudne momenty, nawet zwątpienia... Powolutku się podnoszę :-) Cieszę się każdym dniem, bo wiem, że może on być właśnie tym ostatnim...

    OdpowiedzUsuń
  11. Życzę dużo zdrówka.
    www.acupoflifestyl.com

    OdpowiedzUsuń
  12. super dzieciaczki20 lipca 2018 04:59

    Życzę Ci żeby było już tylko lepiej i żebyś więcej nie musiała czegoś takiego przeżywać

    OdpowiedzUsuń
  13. ojej nie sądziłam, że zapalenie płuc niesie za sobą az takie konsekwencje! mimo wszytko dobrze, że się historia zakończyła happy endem, bez gorszych powikłań

    OdpowiedzUsuń
  14. Piękny wpis. Od razu patrzy się inaczej na życie

    OdpowiedzUsuń
  15. Dziękuje i wzajemnie oczywiście! :-)

    OdpowiedzUsuń
  16. Dziękuje :-) To piękne życzenia i mam nadzieję, że się spełnią :-)

    OdpowiedzUsuń
  17. Ja kiedyś też nie zdawałam sobie z tego sprawy... Z choroby płuc może wiele złego wyniknąć...

    OdpowiedzUsuń
  18. Dziękuje :-) Moim zamiarem było, byście mogli inaczej spojrzeć na życie... Zastanowić się chwilę ... Dojrzeć rzeczy, które od razu nie są tak oczywiste...

    OdpowiedzUsuń
  19. Zdrówka po trzykroć zdrówka Kochana❤

    OdpowiedzUsuń
  20. Dziękuje kochana Margaretto ♥♥♥ Tego samego ci życzę ♥♥♥

    OdpowiedzUsuń
  21. Kasiu, czasem potrzebne są te trudne chwile żeby zacząć dostrzegać to, co ważne, że świat jest piękny i warto cieszyć się z małych rzeczy.

    OdpowiedzUsuń
  22. przepiękna sukienka na ostatnim zdjęciu :)

    OdpowiedzUsuń
  23. Anna Domagała20 lipca 2018 22:16

    KOMENTUJ I WYGRYWAJ
    Dużo zdrówka i siły. Kasiu carpe diem.

    OdpowiedzUsuń
  24. Zdrowia dla Ciebie - przede wszystkim. I zatrzymania tej postawy doceniania i cieszenia się małymi rzeczami - bardzo łatwo ją znowu zagubić. Pozdrawiam serdecznie :)

    OdpowiedzUsuń
  25. Komentuje i wygrywam
    Podziwiam Cię za siłę która odnalazłam w sobie aby walczyć o zdrowie
    Najważniejsze w życiu jest zdrowie i rodzina
    Wszystko inne to rzeczy nabyte
    Mam nadzieje że już zawsze będziesz cieszyć się zdrowiem i życzę Ci tego z całego serca

    OdpowiedzUsuń
  26. Tak, wiem kochana Aniu... Teraz wiele rzeczy nabiera u mnie kolorów ♥♥♥

    OdpowiedzUsuń
  27. Ślicznie dziękuje :-) Też bardzo mi się podoba :-)

    OdpowiedzUsuń
  28. Dziękuje kochana Aniu! ♥♥♥

    OdpowiedzUsuń
  29. Już jej nie zgubię, skupię się raczej na jej pielęgnowaniu :-) Również gorąco cię pozdrawiam! :-)

    OdpowiedzUsuń
  30. Dziękuje ci za piękne życzenia Beatko :-) Oby wszystko szło już w dobrą stronę :-)

    OdpowiedzUsuń
  31. Komentuj i wygrywaj. " Sensem życia nie jest mieć a być … " gdyby tak większość z nas myślała nie byłoby tylu rozczarowań a świat byłby bardziej przyjazny i radosny. Dokładnie pamiętam Twój wpis Kasiu, wtedy jeszcze trochę tajemniczy ... dzisiaj już bardzo czytelny . Życie jak koło fortuny się toczy i nie wiemy w którym momencie spadnie na nas cios jak grom z jasnego nieba. Bardzo Cię rozumiem, ponieważ jestem w podobnej sytuacji z tą różnicą że moja jednostka chorobowa jest nieco inna i mało znana. Z tego też powodu mam bardzo zaniżony komfort życia. Choroba , czy też inna tragedia rodzinna sprawia że priorytety nam się zmieniają, to co było najważniejsze staje się mniej ważne a to mało ważne nabiera sensu i cieszymy się z rzeczy z maleńkich , które otaczają nas na co dzień a które dotąd były przez nas nie zauważane. Cieszę się bardzo że Twoja choroba okazała się mniej brzemienna w skutkach niż mogłoby się wydawać na początku i życzę dużo, dużo zdrówka.

    OdpowiedzUsuń
  32. Dziękuje Julio za te ciepłe słowa :-) Pamiętam- kiedyś mówiłaś, że też jesteś chora. Pewnie nasze choroby są inne, ale tak czy inaczej w pewien sposób łączą nas ze sobą. Kto zrozumie cię lepiej niż drugi chory?.... Masz rację, nasze priorytety stają się być inne, a życie już nie wygląda tak samo jak kiedyś... Mam wrażenie, że przez chorobę jesteśmy "naznaczeni" pięknem wewnętrznym i inaczej spostrzegamy świat i ludzi dookoła. Widocznie tak musi być, widocznie po coś to jest... Julio dużo zdrowia ci życzę, nie zmieniaj się nigdy!!!

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Copyright © Urodzianka.pl